Rozpocznij Rekolekcje

Bóg chce się dać nam poznać i chce, żebyśmy wiedzieli, że nie jesteśmy sami w naszym zagubieniu, słabości i upadkach. Kiedy On przychodzi się objawić, kiedy przychodzi dać się nam poznać, to jest tak, jakby zapalił światło. Coś, co dotychczas nie było widoczne, nagle staje się widoczne, bo On wie, że my tego potrzebujemy. Św. Jan Paweł II mówił, że człowiek nie potrafi zrozumieć siebie bez Chrystusa. To znaczy, że nie zrozumiem siebie, jeżeli Chrystus nie da mi się poznać, jeżeli nie spotkam Go w swoim życiu. Kościół przypomina o tym, kiedy stwierdza, że Chrystus jest światłością narodów i światłością świata.

Stwierdza to także sam Jezus. W Ewangelii Mateusza (16,13-23) pyta: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?”. Piotr odpowiada „Ty jesteś Mesjasz”. I wtedy Jezus mówi mu: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie”. Czyli Szymonowi Piotrowi zostało dane takie objawienie, takie zrozumienie, takie poznanie tego, kim jest Chrystus, które było działaniem Boga w jego sercu. Nie zobaczył tego w sposób naturalny, ale była to nadprzyrodzona łaska dana przez Boga. Otrzymał ponadnaturalne objawienie, żeby zrozumiał, żeby przed oczami jego serca odsłoniła się cała tajemnica Chrystusa. Ale Piotr nie wiedział, że za takie objawienie trzeba zapłacić pewną cenę. Kiedy Jezus powiedział mu dalej, że musi iść do Jerozolimy i cierpieć, musi być odrzucony i ukrzyżowany, Piotr zaprotestował: „Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie”. Bo chociaż to Boże objawienie otrzymał, to jego sposób myślenia nie był jeszcze nawrócony. Dlatego Chrystus musiał go skarcić, a on sam musiał doświadczyć bólów rodzenia, które są następstwem objawienia.

To jest konkretne cierpienie, które Chrystus wycierpiał na krzyżu. Tej próby Piotr też nie przeszedł, bo pod krzyżem go nie było. Ale wtedy, pod krzyżem, Chrystus dał nam Maryję. Bóg objawia nam tajemnicę swojego działania w Niej, kiedy przychodzi do Niej anioł, mówiąc „Jesteś pełna łaski”. Do świętej Faustyny Pan Jezus skierował takie słowa: „Jestem dla Ciebie taki, jakiego mnie wielbisz”. Jeżeli Bóg przyszedł do Maryi jako Ten, który jest pełen łaski, to dlatego, że ona wiedziała, że pełen łaski jest tylko Bóg. On dał Jej odpowiedź na to, co było Jej sytuacją życiową, On powiedział Jej: masz każdą łaskę, która jest Ci potrzebna, nie zabraknie Ci niczego.

Objawiając Siebie, Bóg włączył Maryję w swoje życie, w swój plan, w swoje działanie. I tak jak Święty Paweł mówi, że Jezus Chrystus to Bóstwo na sposób ciała (Kol 2,9), tak możemy też powiedzieć, że to jest Bóstwo na sposób Maryi. Dzięki Niej Bóg jest nam bliski. Krzew, w którym w Starym Testamencie Bóg objawiał się Mojżeszowi, krzew, który się palił, ale nie spłonął (Wj 3), jest obrazem Maryi. Ten sam ogień Ducha Świętego zstępuje na Nią i Ona też jest krzewem, w którym Duch Święty płonie, ale się nie spala. Bóg, który objawiał się Mojżeszowi na Górze Synaj, który objawiał się pośród gromów i burz, tak że ludzie bali się dotknąć góry, na której się ukazywał, żeby nie zostali porażeni śmiercią ten właśnie Bóg przychodzi w Maryi i Ona nie jest porażona śmiercią, Ona jest Niepokalana. W Niej objawia swoją moc, ale też swoją delikatność. Przychodzi jako małe dziecko. Sam wybrał Maryję i uczynił Ją takim uprzywilejowanym kanałem łaski. Powiedział: przez Maryję do Was przychodzę. I tak wybrał raz, a powołanie i dary łaski są nieodwołalne (Rz 11,29). Wywyższył Maryję, wziął Ją do Nieba, ustanowił Królową Nieba i Ziemi, i przez Nią chce przychodzić cały czas, przez Nią chce nam udzielać łask.

Święty Józef i Maryja to dwie dusze, których życie było zakryte. Pismo Święte mówi niewiele o Ich życiu, ale Jezus powiedział, że kiedy przyjdzie Duch Święty, to pouczy nas, to odsłoni nam, to objawi nam więcej, to pokaże nam więcej (J 16,13). I w czasach, w których żyjemy, Duch Święty objawia Maryję, objawia Świętego Józefa. Bóg jakby odsłania tajemnicę swojego działania w Nich. To, co dotychczas było zakryte, staje się bardzie widoczne. To dzieje się w objawieniach Maryi na całym świecie. Ostatnia Księga Biblii, Apokalipsa, swoją nazwę bierze od greckiego słowa, które oznaczało odsłonięcie kurtyny w teatrze. I to jest coś podobnego. Bóg odsłania pewną kurtynę, coś, co dotychczas było niewidoczne, zapala światło tam, gdzie była ciemność, i nagle widzimy rzeczywistość taką, jaka ona jest naprawdę, w Jego świetle. I według wielu objawień z dwudziestego wieku Maryja przychodzi do Kościoła, przychodzi jako Matka troszcząca się o swoje dzieci. I to jest misja Maryi wobec Kościoła, żeby w nas uformować podobieństwo do Chrystusa. On z wysokości krzyża powiedział Jej: będziesz Matką Kościoła, więc Ona nie tylko chce uformować na podobieństwo Chrystusa cały Kościół, ale chce, żebyśmy wszyscy byli do Niego podobni.

Ona chce nas upodobnić do Chrystusa. To jest zadanie, które Bóg Jej powierzył. Więc objawienia Maryi w całym Kościele są proroctwem o tym, co Bóg chce uczynić w duszy każdego człowieka. Triumf Niepokalanego Serca Maryi oznacza to, że nasze serca stają się takie jak Ona. Jej życie jest proroctwem o nas, jest planem, który Bóg ma wobec każdego z nas. Objawienie się Boga zawsze wyprowadza człowieka z jakiejś niewoli, jakiejś ślepoty, z jakiejś głuchoty. I tu w każdym z nas może rozgrywać się walka wewnętrzna, mogą pojawiać się pokusy, żeby nie przyjąć tego objawienia, żeby uwierzyć w kłamstwo, że ja tego nie potrzebuję, że to nie dla mnie, że ja już to wiem. Bo kiedy wchodzimy w przestrzeń Bożego działania, pojawiają się pokusy, które mają nas zamknąć na Boże działanie. I to jest walka. Więc jeżeli pojawiają się wątpliwości, myśli, że „ja już to wiem”, „to nie jest dla mnie”, „Bóg może mówić do innych, ja tego nie potrzebuje”, to są to pokusy. One nas zamykają i trzeba je odrzucić. Ktoś mógłby zapytać, dlaczego Bóg się objawia w taki a taki sposób, w takim a takim czasie. Bóg jest suwerenny w swoim działaniu i w swojej mądrości, On dla każdego człowieka ma swój czas działania i sposób, w jaki do niego przyjdzie. Widzimy to w Dziejach Apostolskich, w historii pierwszego człowieka uzdrowionego przez Świętego Piotra (Dz 3,1-11). Piotr powiedział mu: „Nie mam srebra ani złota, ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!”. Przecież ten człowiek siedział w tym samym miejscu od wielu lat, wiele razy też widział Jezusa, być może wcześniej pragnął uzdrowienia, słysząc o cudach, których On dokonuje, a jednak Bóg wyznaczył dla niego czas Swojego działania nie na czas życia Jezusa, ale na czas działalności apostołów.

Potrzebujemy więc otwartości serca, żeby oderwać się od naszych wyobrażeń o tym, jak Bóg ma działać w naszym życiu, żeby przyjąć Jego sposób działania. I dlatego chcemy wejść na drogę Maryi, która będzie nas uczyła odrywać się od swoich wyobrażeń i schematów myślenia, by przyjmować to, co daje Bóg. Dlatego pomódlmy się:

Ojcze, Ty obiecałeś Ducha objawienia w głębszym poznaniu Ciebie samego. Przyjdź Duchu Święty, Duchu objawienia, przyjdź i dotknij naszych serc, dotknij naszych umysłów. Objaw w naszych duszach obraz Maryi, Jej misję w dzisiejszym Kościele i w życiu każdego z nas. Maryjo, przyjdź do każdego z nas, w sposób zupełnie nowy, z nowym objawieniem, z nowym poznaniem, i z nowym doświadczeniem Boga. Przyjdź Duchu Święty!

Bóg posyła nam swoich aniołów i chce, żebyśmy potrafili ich rozpoznać. W świecie, w którym żyjemy, mamy mnóstwo niewłaściwych wyobrażeń aniołów, począwszy od małych słodkich grubasków posypanych brokatem, uśmiechających się do nas słodko. Aniołowie tacy nie są. Słowo Boże mówi, że aniołowie to potężni wojownicy pełniący rozkazy Boga. Anioł to wysłannik Boga mający nas ochraniać. Ale nie tylko, bo Słowo Boże mówi coś więcej. W Księdze Wyjścia czytamy: „Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem” (Wj 23,20). Widzimy więc, że anioł jest nie tylko opiekunem, ale ma też doprowadzić do spełnienia Bożej obietnicy, Bożego planu w moim życiu. Jeżeli Bóg daje mi anioła, to znaczy, że jestem dla Niego ważny. Jeżeli Bóg chce, żeby aniołowie mnie pilnowali i strzegli mnie na wszystkich moich drogach, to znaczy, że ja mam wartość w Jego oczach. To znaczy, że ty masz wartość w Jego oczach, to znaczy że jesteś nie byle kim, nie jesteś tani, nie jesteś bez znaczenia, nie jesteś kimś, kogo można ominąć, kogo można nie wysłuchać. Bóg daje ci aniołów, żeby cię strzegli. Słowo mówi o tym, że aniołowie idą przed tobą i przede mną, czyli że nie jesteśmy sami w walce. Zanim coś zrobisz, twój anioł już szykuje ci drogę, idzie przed tobą. Zanim udasz się na jakieś miejsce, twój anioł już przygotowuje ci tam miejsce. On przeciera przed tobą szlak.

Kiedy czytamy Stary Testament, widzimy, że wprowadzając Izraelitów do Ziemi Kanaan, Bóg wypędził sześć obcych narodów, trzy z nich przez szerszenie jeszcze zanim Izraelici weszli do Kanaan. Można powiedzieć, że w tym momencie nawet owady, paskudne owady, stały się aniołem przygotowującym ziemię, dzięki której Izraelici mogli wejść w Boże obietnice. Pan Jezus powiedział do siostry Faustyny: „Całe stworzenie, wszystko, czy tego chce, czy nie, służy Mi”. I to jest piękne, bo widzimy, że Bóg nad wszystkim panuje, spod Jego kontroli nic się nie wymyka. Ale Słowo Boże mówi też, że mamy słuchać głosu naszych aniołów. Nie tyle anioł ma słuchać mnie, moich modlitw, ile ja mam słuchać głosów aniołów, bo oni są dla mnie wysłannikami Boga. Słowo mówi, że Bóg wysyła anioła przede mną, że Bóg daje mi także anioła na czas wędrówki, na pewną drogę, na pewną misję, do której mnie zaprasza. Czyli do wszystkiego, co robię, mam potrzebną pomoc i łaskę.

Miałem takie doświadczenie, że w czasie modlitwy ktoś, za kogo się modliłem, powiedział mi: „Proszę księdza, ale ksiądz ma mnóstwo aniołów”. Zdziwiłem się: „Jak to? Przecież mam jednego Anioła Stróża”. „Nie, ksiądz ma mnóstwo aniołów” – usłyszałem w odpowiedzi. Wtedy zacząłem czytać o doświadczeniach związanych z aniołami u różnych świętych. I zobaczyłem, że każdy kraj ma swojego anioła, każdy zakład pracy, każda funkcja… Bo Bóg daje anioła do każdego zadania. Biblijny Tobiasz na czas wędrówki przez pustynię otrzymał anioła, który Go przeprowadził przez wszystkie trudy. Bóg wysyła aniołów, żebyśmy mogli wejść w Jego obietnice. Ale anioł to nie jest dodatkowa osoba między mną a Bogiem, jakaś przeszkoda. To jest łącznik. Anioł odnosi się nie tyle do natury, pewnych bytów duchowych, co do pewnej misji. Zobaczmy, że dla Boga nawet owady mogły być aniołami, bo miały misję, żeby ludzie mogli wejść w obietnice Boga. Człowiek też może być aniołem, kiedy wchodzi w misje głoszenia Ewangelii. Ewangelia, po grecku euangelion, ma w sobie słowo angelos. Więc kiedy głosisz Ewangelię, jesteś aniołem, niesiesz dobrą nowinę, jesteś łącznikiem między Bogiem a ludźmi.

Anioł jest łącznikiem między tobą a Bogiem. Może to też być nie tylko osoba, ale także jakieś wydarzenie, prowadzące cię do jeszcze większego zbliżenia do Boga. Takim aniołem mogą być te rekolekcje, także te. Kiedy anioł Gabriel przychodzi do Maryi, mówiąc: „Jesteś pełna łaski”, masz każdą łaskę, jaka jest ci potrzebna, to Ona zaczyna to rozważać. Kiedy anioł daje Jej wizje Bożego planu na Jej życie, i kiedy Ona to bardzo konkretnie rozważa: „Jak się to stanie?”, to anioł odpowiada „Duch Święty zstąpi na Ciebie”, poddaj się Jego działaniu, a później zobaczysz znak – Twoja krewna jest już w szóstym miesiącu ciąży, ta, która uchodziła za niepłodną. Maryja widzi ten znak na końcu, nie na początku. My czasami modlimy się i chcemy od początku widzieć znak. A Bóg mówi: nie, daję ci aniołów, masz każdą łaskę, jaka jest ci potrzebna, niczego ci nie zabraknie, idź, bądź poddany Duchowi Świętemu. I Tego uczy nas Maryja, bo Ona otrzymała od Boga każdą potrzebną łaskę. I podczas gdy dookoła okoliczności mówiły co innego, kiedy rodziła swojego syna na wygnaniu w jaskini, w odrzuceniu, w zimnie, kiedy patrzyła na Jego śmierć, chociaż był niewinny, Ona cały czas wiedziała, że ma każdą łaskę, jaka jest Jej potrzebna.

Dzisiaj Ona jest Królową Aniołów. I dzisiaj Ona może uczyć nas takiego patrzenia na wszystkie wydarzenia naszego życia, żebyśmy widzieli, że przychodzą z dobrej ręki Boga. Więc chcę cię zachęcić, żebyś przeżył dzisiejszy dzień z takim nastawieniem, że wszystko, co cię spotka, jest dla ciebie aniołem, przynosi dobro z ręki Boga. Chciałbym cię zaprosić, abyś podjął taką decyzję, żeby przyjąć jako dobre wszystko to, co się wydarzy. Jeżeli będziesz stać w korkach, będziesz widzieć, że opóźnia się twoje dotarcie dokądś, to przyjmij to jako swojego anioła. Spróbuj pomyśleć, że może przez to Bóg chce cię przed czymś ochronić. Jeżeli spotkasz trudnego sąsiada, przyjmij anioła w tej sytuacji, przyjmij to, że Bóg w tej sytuacji daje ci każdą łaskę, jaka jest ci potrzebna, że może Bóg daje ci łaskę cierpliwości do twojego sąsiada. Może daje ci łaskę bezinteresownej miłości do niego. Bóg daje nam aniołów na wszystko.

Pewnego razu, kiedy chodziłem po kolędzie i przed wyruszeniem modliłem się za ludzi, do których pójdę, Bóg pokazał mi w czasie modlitwy anioła, którego dał mi na czas kolędy. I kiedy wychodziliśmy razem z ministrantami, powiedziałem do nich: „Chłopaki, nas dzisiaj nie idzie trzech. Jest z nami jeszcze jeden gość, mamy anioła, który idzie z nami, idzie przed nami, już idzie do tych rodzin, do których mamy wejść”. Także jest ktoś, kto przed nami przeciera szlak.

Przeżyj w takim nastawieniu dzisiejszy dzień. Być może czeka cię jakieś trudne spotkanie, trudna rozmowa – podziękuj Bogu za to, że już wysyła swoich aniołów, którzy mają przygotować ci drogę, tak, żebyś ty był blisko Niego.

Świat, w którym żyjemy, proponuje nam różne formy odpoczynku, relaksu, zorganizowania sobie jakieś odskoczni, czasu dla siebie. Ale Bóg też mówi o odpoczynku. Kiedy stworzył człowieka, chciał odpocząć razem z nim, czytamy o tym w Księdze Rodzaju. Ta księga mówi również o Noem. Imię Noe po hebrajsku oznacza odpoczynek. Można powiedzieć, że Noe był takim człowiekiem, przy którym Bóg chciał odpocząć, przy którym mógł być Sobą, że w tej relacji mógł być swobodny, mógł przyjść i powiedzieć to, co leży Mu na sercu, i wiedział, że Noe potraktuje to poważnie. I tak zrobił, mówiąc Noemu: „Zbuduj arkę” (Rdz 6,14). Nic nie wskazywało na deszcz. Nic nie zapowiadało potopu. Ale Noe odpowiedział: Dobrze, zbuduje arkę. I wszyscy patrzyli na niego, mogli pukać się w czoła, mogli pytać, dlaczego się tak zachowuje, dlaczego to robi. Ale on po prostu poważnie potraktował to, do czego zaprosił go Bóg.

Kiedy znajduje się taki człowiek, przy którym Bóg może odpocząć, to On zaczyna robić rzeczy, których nie robił nigdy wcześniej. Nigdy wcześniej nie przyszedł do żadnego człowieka z taką propozycją, jaką złożył Noemu, bo wiedział, że tylko przez Noego może się to dokonać. Bo tylko Noe pozwalał Bogu być Bogiem, tylko on był człowiekiem, przy którym Bóg mógł odpocząć i tylko on był w stanie zgodzić się na to, żeby zrobić coś, co przekraczało jego sposób myślenia, jego wyobrażenia i plany. Podobnie było z Maryją. Maryja była właśnie takim człowiekiem jak Noe, do Niej przyszedł Bóg i poprosił Ją o coś, co nie działo się jeszcze nigdy w historii wszechświata. I Maryja powiedziała fiat, tak, „niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38). Maryja się na to zgodziła. I tak jak Noe zbudował arkę i na tą arkę zostali zabrani wszyscy, którzy byli blisko Noego, tak Maryja stała się dla nas arką i ci, którzy są blisko Niej, także zostaną uratowani. Być w Maryi to znaczy być w arce.

W Księdze Kapłańskiej czytamy wezwanie Boga: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 19,1). W Starym Testamencie być świętym oznaczało być oddzielonym, oddzielonym od tego świata. Noe musiał zgodzić się na to, że jego sposób myślenia i postępowania będzie inny niż ludzi, którzy żyją dookoła niego. Ale tutaj chodziło o działanie. A kiedy Bóg przychodzi do Maryi, to objawia Jej pełny sens świętości. Mówi: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty”. Nie mówi „zachowujcie się jak święci, bo Ja zachowuje się jak Święty”, „bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty”. To znaczy, że nie zaprasza nas do zmiany na poziomie zachowania, ale do zmiany na poziomie bycia. Nie do zmiany tego, co robię, ale do zmiany tego, kim jestem. Ja sam mam wpływ na to, co robię, to jest moje dzieło, ja sam podejmuję decyzje, ale nie mogę zmienić tego, kim jestem. To już jest inna logika, tu wchodzi się na inny poziom, to dzieło Boże, którego Bóg dokonuje w moim sercu. Wejście na taki poziom świętości oznacza nie tylko i wyłącznie moje starania, ale pozwolenie Bogu, żeby On zrobił ze mną to, co uważa za słuszne.

Można powiedzieć, że odkąd Jezus wcielił się w Maryję, wyraziściej wybrzmiewa wyzwanie „bądźcie świętymi”, bo oznacza „bądźcie Mną”. Przecież kiedy Jezus przyszedł z Maryi, to miał Jej ciało, miał Jej DNA, miał Jej kolor oczu, przyszedł przez Nią, był z Niej. I to w Maryi dokonało się przejście z „bądźcie jak Ja” do „bądźcie Mną”. Chodzi o to, że nie mamy się tylko poprawić, nie mamy być lepszymi ludźmi, ale mamy narodzić się na nowo, z Maryi. I to jest dzieło Boga, które jest we mnie. I w każdym z nas od momentu grzechu pierworodnego jest podział, pęknięcie. Jest we mnie mój egoizm, jest mój stary człowiek, stary Marcin Modrzyński. I jest nowy człowiek, jest Chrystus. I Marcin Modrzyński to jest mój egoizm, to jest to, co ja chce, co ja sobie wyobrażam, to jest to, czego ja oczekuję, co ja kontroluję, co ja rozumiem, i jest Chrystus we mnie. I trzeba, żeby Marcin się umniejszał, a Chrystus wzrastał. Trzeba żebym tego Marcina i, czego on chce, ze swoją pożądliwością, ze swoimi nieczystymi pragnieniami, nie karmił, ale trzeba formować we mnie Chrystusa. I to może uczynić właśnie Maryja.

Maryja, mówi Święty Ludwik, jest formą Boga. Święty Ludwik mówił o świętości, mówił, że jest to jak tworzenie rzeźby, że jeżeli chcemy wykonać rzeźbę, to potrzebujemy dobrego materiału, dobrych narzędzi i dobrych umiejętności. I tylko wtedy, po wielu staraniach, po wielu latach ćwiczeń, możemy wyrzeźbić piękne dzieło. Natomiast to bardzo dużo kosztuje, opiera się na moim wysiłku i nie zawsze się uda. O Maryi mówi, że Ona jest jakby formą Boga, a my mamy być masą, która się wleje w tę formę i Ona w nas ukształtuje Chrystusa. Z zewnątrz będę ja, ale we mnie Bóg będzie przychodził do tego świata, tak jak przychodzi w Maryi. Kiedy Matka Boża objawia się Lourdes, przedstawia się: „Jestem Niepokalane Poczęcie”. Przedstawia się imieniem Trójcy Świętej. Bo Jestem to jest imię Boga ze Starego Testamentu, Niepokalany w Apokalipsie jest Baranek, a Poczęcie dokonało się mocą Ducha Świętego. Więc widać Matkę Bożą, ale w Niej przychodzi cała Trójca, Ona przedstawia się imieniem Trójcy Świętej. I to jest rzeczywistość Hostii Świętej, która z zewnątrz jest zwykłym chlebem, zwykłym opłatkiem, ale duchowo jest ciałem Chrystusa. Chodzi o wejście w tę rzeczywistość, dostrzeżenie działania Boga w sobie. Kiedy Maryja dostrzegła działanie Boga w sobie, Święty Józef tego nie rozumiał. Matka Boża też tego nie tłumaczyła, ale to było działanie Boga w Jej sercu, które zapraszało Józefa, żeby to uszanować, żeby słuchać, żeby czekać na objawienie, żeby poczekać aż Bóg go w to wprowadzi. I my znamy to z historii biblijnej. Bóg sam interweniował, sam wprowadził Józefa w rozumienie tego, czego dokonywał w sercu Maryi.

I to jest rozumienie, które Bóg chce też w nas wprowadzić. Chce każdemu z nas objawić swoje dzieło w Maryi i chce, żebyśmy to my byli w Niej. Maryja jako oblubienica Ducha Świętego kształtuje nas na podobieństwo Chrystusa, to dzięki Niej Chrystus może przez nas przyjść na ten świat. Tak jak Bóg wybrał Maryję i w Niej przyszedł na ten świat, objawiając Jej siebie, tak nas zabiera w serce Maryi. Ona jest kanałem łaski, aby nas upodobnić do Chrystusa. I to się stanie wtedy, kiedy pozwolimy Bogu, żeby czynił to, co On sam chce. Często może to być coś, co przekracza nasze myślenie, co przekracza nasze oczekiwania i wyobrażenia. Może rodzić niezrozumienie w oczach innych ludzi i prowadzić do walki z tymi, którzy żyją według ducha tego świata, dookoła nas, którzy nie rozumieją nas i naszych wyborów. Bo jeśli zaufasz Bogu, to musisz zgodzić się na to, że ktoś tego nie będzie rozumiał. To może być walka we mnie, z moim własnym egoizmem, z poczuciem, że sobie z tym nie radzę, że tego nie kontroluje, nie rozumiem. Albo walka o to, że ja sam chcę to zrobić, moimi własnymi siłami. A tu chodzi o coś większego.

Jezus mówił siostrze Faustynie, że nie ma starać się być świętą na swój obraz, według swoich wyobrażeń, ale zachęcał Ją, żeby każdego dnia przyjmowała jako dobro wszystko to, co On daje ze swojej ręki. Chciałbym cię zaprosić, żebyś dzisiaj był jak Święty Józef, który musiał zmierzyć się z działaniem Boga w Maryi. Jeśli jest w twoim życiu coś, czego nie rozumiesz, chcę cię zachęcić do ufności. Czekaj i proś Boga, by On sam ci to wyjaśnił, by On sam przemówił do twojego serca, by sam dał ci poznać, co dobrego On chce przez tę sytuację zrobić w tobie, aby cię jeszcze bardziej upodobnić do Chrystusa. Bo tak naprawdę największe błogosławieństwa doświadczamy nie wtedy, kiedy wszystko idzie po nasze myśli, ale kiedy bardziej stajemy się podobni do Chrystusa. A Słowo Boże mówi, że „Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (Rz 8,28). Więc chcę cię zaprosić, żebyś spojrzał z takiej perspektywy, że Bóg chce współdziałać z tobą, żeby upodobnić cię bardziej do Chrystusa. To jest największe błogosławieństwo i największy komplement, który możesz otrzymać od Boga, kiedy przed Nim staniesz: jesteś podobny do Chrystusa, nawet w swoich ranach.